Η μαιευτική βία και οι μορφές που μπορεί να παίρνει, δεν είναι ένα εύκολο θέμα, προς συζήτηση, ειδικά σε οικογένειες ή μέλλουσες/νυν μαμάδες.
Έχει πολλά πρόσωπα με αποδέκτες τα μέλη της οικογένειας χωρίς εξαιρέσεις, και κυρίως της γυναίκας που γεννά. Αυτού του είδους η βία μπορεί να πάρει πολλές μορφές και δεν αφορά αποκλειστικά πρακτικές που συμβαίνουν σε δημόσιες ή ιδιωτικές δομές υγείας, αλλά δυστυχώς κάποιες φορές και κατ οίκον.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει;

Αγενή, απαξιωτική συμπεριφορά κατά την ιατρική περίθαλψη,
σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίηση,
παραπληροφόρηση και συναισθηματική κακοποίηση,
επικίνδυνες μαιευτικές πρακτικές,
συναισθηματικό εξαναγκασμό που οδηγεί σε βεβιασμένες και μη συνειδητές αποφάσεις,
μη αναγνώριση και υποστήριξη των αναγκών του ατόμου που γεννά,
έλλειψη φροντίδας στο αίσθημα πόνου που μπορεί να νιώθει,
διεξαγωγή αναίτιων ιατρικών παρεμβάσεων και επεμβάσεων,
προσβολή των ατόμων λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας ή της κοινωνικοοικονομικής τάξης στην οποία ανήκουν.
Και δεν τελειώνει εδώ.

Ο γυναικολόγος, μαία κτλ που αναλαμβάνει να φέρετε στον κόσμο το μωρό σας, έχει την υποχρέωση να γνωστοποιεί όλες τις εναλλακτικές, προσφέροντάς στη μητέρα και στην οικογένεια την επιλογή ανάμεσα σε αυτές. Θα πρέπει να ενημερώσει για τις λεπτομέρειες κάθε διαδικασίας, καθώς και για τα πλεονεκτήματα ή τους πιθανούς κινδύνους.

Η κολπική εξέταση, αποτελεί πράξη μαιευτικής βίας, κυρίως όταν δεν υπάρχει πληροφόρηση.
Πολλές γυναίκες έχουν βιώσει τραυματικά την εμπειρία της γέννησης και θυμούνται με τρόμο την συγκεκριμένη εξέταση.

Η πίεση στην κοιλιά της μητέρας την ώρα της γέννησης του μωρού (χειρισμός Kristeller), μια επικίνδυνη πρακτική που σε άλλες χώρες έχει απαγορευτεί.

Η μη ελεύθερη επιλογή θέσης της γυναίκας την ώρα της γέννας.
Ίσως η μόνη που θα μπορούσε να δηλώσει την άνεση ή την εύκολη διαδικασία, να είναι η μέλλουσα μαμά. Η ύπτια θέση με τα πόδια τοποθετημένα και δεμένα στους αναβολείς αποτελεί την λιγότερο κατάλληλη θέση για τον τοκετό αφού λόγω της συμπίεσης συγκεκριμένων αγγείων που προκύπτει (π.χ. της κοίλης φλέβας και της κατιούσας αορτής), ενδέχεται να προκαλέσει προβλήματα στη μητέρα, στο μωρό αλλά και στην εξέλιξη του τοκετού, όπως πολλές φορές έχει αποδειχτεί.

Διεξαγωγή περινεοτομής ως πρακτική ρουτίνας. Πραγματοποιείται κατά την ύπτια θέση, δίχως ενημέρωση και το κυριότερο χωρίς την συγκατάθεσή της.

«Το ράμμα του συζύγου». Η συγκεκριμένη πρακτική σωματικής κακοποίησης έχει όνομα.
Ίσως κάποιες να θυμάστε αυτήν την ατάκα, που αν το καλοσκεφτείτε δηλώνει, λεκτική και συναισθηματική βία. Μπορεί να φέρει ντροπή στην μητέρα και αυτό μπορεί να επιφέρει άλλα θέματα στην ψυχολογία της. Για να σας βοηθήσουμε, συνοδεύεται από σχόλια του τύπου«Στην έκανα καινούρια.», «Δε χρειαζόταν ράμματα, αλλά της έκανα 1-2 για σένα.», που γίνονται από τον γιατρό προς τον σύντροφο και αναφέρονται στο σώμα της γυναίκας που μόλις έχει φέρει έναν άνθρωπο στον κόσμο.
Είναι καταπάτηση της αυτοδιάθεσης του σώματος, κάτι που αποτελεί αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα.

Αναίτια καισαρική τομή. Μπορεί να προκύψει από αποτυχία της πρόκλησης τοκετού αλλά αποδίδεται στην αδυναμία εξέλιξης του τοκετού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι γυναίκες να πιστεύουν λανθασμένα ότι το δικό τους σώμα ήταν αυτό που απέτυχε.

Απαγόρευση στα άτομα που γεννούν να έχουν συνοδό της επιλογής τους στον τοκετό. Κάτι που είδαμε να αυξάνεται με αφορμή την COVID-19. Αυτό είδαμε και πόσα ιατρικά λάθη έφερε, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν μάρτυρες,

Απομάκρυνση του μωρού τις πρώτες ώρες μετά τη γέννα. Εφόσον δεν χρειάζεται ή δεν υπάρχει χωρίς ιατρική ένδειξη/ανάγκη, τότε είναι πρακτική ρουτίνας. Μη ξεχνάμε πως το πρώτο δίωρο είναι υψίστης σημασίας για την επιτυχημένη έναρξη στον θηλασμό και το δέσιμο μεταξύ της δυάδας Μητέρας Βρέφους.

Γιατί, η μαιευτική βία παραμένει ως σήμερα θέμα ταμπού;

Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τη μαιευτική βία,ακόμα κι αν την αναγνωρίσουμε. Πιθανόν να διστάζουμε να την αντιμετωπίσουμε, όπως δύσκολα θα καταγγείλουμε γυναικολόγο κατά την απλή γυναικολογική εξέταση.
Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός έχει καθιερωθεί να αντιμετωπίζονται ως μια εύθραυστη κατάσταση, υπεύθυνος της οποίας τίθεται ο εκάστοτε γιατρός.

Αυτή η νοοτροπία λοιπόν αυτή που έχουμε, αποτρέπει πολλές μητέρες να επανεξετάσουν την εμπειρία του τοκετού τους και πολύ περισσότερο να μιλήσουν για αυτή, καθώς κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν αγνώμονες.

Τι είναι το gaslighting και πώς συνδέεται με τη μαιευτική βία;

Στην ουσία είναι η ψυχολογική χειραγώγηση που έχει ως στόχο τη δημιουργία αμφιβολιών στο άτομο με αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της αντίληψης, της μνήμης και της λογικής του. Συνήθως παραπλανούν με αντιφάσεις, άρνηση και αναληθών στοιχείων.
Το gaslighting συνδέεται με το τραύμα στον τοκετό, τη μαιευτική βία, την υποστήριξη των επιλογών και των δικαιωμάτων που διεκδικούν μητέρες & παιδιά..
Για παράδειγμα όταν ένας ειδικός προσπαθεί να ελέγξει μια συζήτηση, αποκρύπτει πληροφορίες ή απαξιώνει αυτές που του παρουσιάζονται, μειώνει την αξία της γυναίκας: «Έλα πώς κάνεις έτσι, σαν κοριτσάκι; Τόσες και τόσες γεννάνε κάθε μέρα». «Έκανα ότι μπορούσα αλλά ο τράχηλός σου δεν ανοίγει. Κάποιες γυναίκες δεν μπορούν να γεννήσουν».

Τι χρειάζεται να κάνετε;

Να συλλέγετε πληροφορίες για όλα αυτά που θέλετε να μάθετε. Να ρωτάτε διαρκώς όσο και αν κουράζει τον άλλο.
Να εμπιστεύεστε τον γιατρό, την μαία και εκείνους που θα σας βοηθήσουν, αρκεί να σας το έχουν δείξει και όχι απλά να το έχουν ζητήσει.
Κανείς δεν θέλει το καλύτερο για το παιδί του, πέρα από τον ίδιο τον γονιό.